چو رستم دگر باره ریست نمود / همی کرد هنگ و همان شد که بود

تهمتن کلافه شد و داد زد / ز بخت بد خویش فریاد زد

چو تهمینه فریاد رستم شنود / بیامد که لیسانس رایانه بود

بدو گفت رستم همه مشکلش / وز آن دیسک و برنامه خوشگلش

چو رستم بدو داد قیچی و ریش / یکی دیسک بوتیبل آورد پیش

یکی آنتی ویروس نهاد اندرش / چو کودک که گردد پی مادرش

به ناگه یکی رمز ویروس یافت / پی حذف امضای ایشان شتافت

چو ویروس را نیک بشناختش / مر از بوت سکتور برانداختش

به خاک اندر افکند ویروس را / تهمتن به رایانه زد بوس را

چنین گفت تهمینه با شوهرش / که این بار بگذشت از پل خرش

دگر باره اما خریت مکن / ز رایانه اصلا تو صحبت مکن

قسم خورد رستم به پروردگار / نگیرد دگر دیسک از اسفندیار